DuckTale. Een rekbaar verhaaltje

De tweede week van augustus. Ik moet nog vóór de kampjes met mijn lieve zonen kaftpapier halen (voor de oudste), want de laatste vakantieweek zit al helemaal vol. Met de bus, want met je hand + onderarm in het gips mag je van de verzekering niet rijden met de auto. Onhandig, want met je hand + onderarm in het gips ligt bagage wat moeilijk. Zeker met een 3-jarige die nét als het hele gezelschap zijn ijsje gekregen heeft, bedenkt dat hij toch wel dringend naar het toilet moet. Een toilet waar je maar binnen mag als je 30 cent per persoon in een gleufje gooit en vervolgens een metalen arm op de juiste manier omdraait, ook per persoon. Met een kraan waar een 3-jarige onmogelijk bij kan, en zonder het opstapje van de vriendelijke toiletdame die er vroeger was. Ik til mijn (kloeke) 3-jarige dan maar op met mijn rechterarm en linkerelleboog …

Enfin, moe en plakkerig van ons ondertussen al gesmolten ijsje gaan we dus op zoek naar een winkel met kaftpapier. Na een slechte ervaring met kaftpapier met prentjes (bij het uitrollen bleek er ook een voor een 8-jarige ongepaste prent op te staan!), hadden we vorig jaar uiteindelijk verschillende effen kleurtjes gekozen. Leuk, vond ook mijn nu 9-jarige zoon. Hij:‘Maar er moet toch wat variatie zijn, mama.’ Ik:‘Gewoon andere kleurtjes, schat?’ Hij:‘Jaaah, volgend jaar … Maar nu wil ik dat papier met die leuke eendjes! Dat is toch ook kleurrijk!’ Kleine broer begint wat ongeduldig te worden, maar ik moet toch eerst eens goed kijken of die eendjes zo onschuldig zijn als ze op het eerste gezicht lijken. Aha, tekst! ‘Duck Style.’ Oké, de vlag dekt de lading. Zou dat alles zijn? Ah, daar staat een ringmap met hetzelfde motief. Ja ‘Duck Style’. Ik: ‘Jaja, Fabian, we gaan onmiddellijk nog eens naar de speelgoedauto’s. Oké, neem maar, Joschka. En passende etiketten.’

Moe maar voldaan komen we thuis. Uitladen. Etiketten op tafel. Mooi, kleurrijk, met ‘Duck Style’ erop ... Maar, oh help, er zijn ook etiketten met ‘Life Ducks!’ en ‘Duck You!’ Grrr! Bij dat laatste heeft ook Joschka geen uitleg meer nodig. En nu klinkt ook dat ‘Duck Style’ niet meer zo onschuldig! Laat ik mijn 9-jarige dáár mee rondlopen? Moe, moe, moe lijkt het me het beste om alleen de etiketten met ‘Duck Style’ te gebruiken. Op zich is dat toch een heel onschuldige tekst? Zaak opgelost!

De eerste schooldag. Mijn hand en onderarm zijn al enkele dagen uit het gips. Alles is nog stijf, maar de pijn valt mee. En kaften is misschien een ideale oefening? Dus: het eendjespapier uitrollen en … Overal ‘Life Ducks!’ en ‘Duck You!’, onmogelijk te vermijden met welke kafttechniek ook! Zucht! Schaterlachende Joschka vindt het nu toch goed dat papa de volgende dag (tot A4-formaat) rekbare kaftjes haalt in de Hema. Verschillende kleuren en motieven.

Rekbaar kaftpapier dus. Een soort van hoeslakentje voor boeken. Uitermate handig voor boeken met een harde kaft. ‘Voor slappe kaften gebruik je gewoon een kartonnetje’, zegt het internet. Maar dat ‘gewoon’ is ook nogal rekbaar gebleken … (Mijn pols!‘Duck You!’) Enfin, om een lang verhaal kort te maken, mijn tips voor rekbaar kaftpapier bij slappe kaften:

1. Gebruik stevig karton dat niet te dik is.
2. Ga bij A4-boeken voor de effen Hema-hoesjes, want die zijn rekbaarder dan die met een tekeningetje ;-) 

Het resultaat is mooi en stevig, en voelt zacht aan. De hoesjes zijn bovendien herbruikbaar (wasbaar op 40°). Volgend jaar horen jullie wel hoe gemakkelijk dát gaat …