Bewolkt weer maar niet fris. Ideaal voor een
fietstochtje. Bestemming de ‘port de Talais’ aan de Gironde. We steken dus de
landengte over. Joschka op zijn mountainbike van Trek, Carolien en Fabian op de
gehuurde fiets (met kinderstoeltje) en ik op mijn plooifiets van ‘Student en
mobiliteit’.
Om 14 uur vertrekken we. De fietspaden zijn hier echt
prachtig. We rijden eerst een heel eind tussen de sparrenbossen. Halfweg zitten
we ineens tussen de velden en beken. Prachtige vergezichten. We stoppen even op
het kerkplein in Talais om wat te eten en te drinken en besluiten dan om het
laatste stuk aan te vatten aangezien het ongetrainde gezelschap zich nog fris
genoeg voelt. Op een mooi recht stuk wil ik even stoppen om een foto te nemen
van het landschap met de mooie koeien… Joschka die achter mij rijdt, stopt. Carolien,
afgeleid door een taterende Fabian, stopt ook, maar trekt iets te hard aan een
zeer scherp afgestelde voorrem. Ik hoor plots achter mij een kreet “Oh, neen!”
en hoor dan het onmiskenbare geluid van een vallende fietser.
Paniek. Ik zie Carolien op handen en knieën tussen haar
fiets zitten en Fabian die in zijn kinderstoel vrij onbewogen zich afvraagt
waarom hij nu plots op z’n zij in de zachte (gelukkig) berm ligt. Ik ren
ernaartoe en maak eerst Fabian los. Die is alleen geschrokken en begint dan
toch maar te schreien. Carolien, vooral bezorgd om Fabian, beseft nog niet goed
wat er gebeurd is. Op het eerste gezicht valt het precies nogal mee. Fabian OK
en Carolien enkel geschaafd. We twijfelen nog even of we verder rijden of
terugkeren. Wanneer we weer op de fiets stappen, maakt een pijnkreet van
Carolien duidelijk dat verder rijden geen optie is. Ze kon haar stuur met haar
linkerhand niet meer vasthouden. Wat nu? Terugkeren naar Talais. Ik neem de
fiets met Fabian, die zonder protesteren terug in z’n stoeltje gaat zitten. De
plooifiets is voor éénhandige Carolien. We halen het dorpsplein en stappen de
‘Mairie’ binnen. Vriendelijke mensen! Een (de) secretaresse contacteer haar
collega (garde-champêtre en sapeur-pompier) en ze contacteren de SAMU (de 100).
Even discussie of die wel mogen komen aangezien we op eigen kracht nog verder
zijn gereden…
Enfin de SAMU komt en neemt Carolien mee naar de Clinique in
Lesparre. Die vragen me om haar papieren te halen en naar het ziekenhuis te
brengen.
Ondertussen is ook de burgemeester langs gekomen en die
stelt voor dat de garde-champêtre onze fietsen oplaadt in zijn bestelwagen en
de jongens en mij terugvoert naar ons vakantiehuisje. Da’s prima maar we kunnen
wel niet allemaal mee. Geen probleem. Monsieur le maire zegt dat hij zelf ook
zal rijden. Da’s toch super vriendelijk om zo geholpen te worden. En dan nog
door de burgemeester (die bij ons geen stem kan winnen…) naar huis gevoerd
worden.
Ondertussen is het 18 uur. Ik moet Carolien haar papieren
oppikken en wat eten en drinken (koeken dus) voor de kinderen meenemen. Door
mijn eerdere bezoek aan de Clinique ken ik de weg nog redelijk goed. Onderweg
wordt ik opgebeld uit de ‘Urgences’ om me te vragen waar ik blijf, want zonder
papieren mogen ze mevrouw niet helpen…
Om een lang verhaal kort te maken…
Carolien heeft een ‘Scaphoidfractuur’en krijgt een soort velcro-spalk en de mededeling om dit thuis
nog eens door een orthopedisch chirurg te laten evalueren. Ze zou dat ding
zeker een maand moeten aanhouden. Dat wordt dus pootje baden de rest van de
vakantie…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten