Het vervolg

Ondertussen zijn we al bijna een weekje terug thuis. Een zonnig weekje! We hebben amper uitgepakt en volop genoten van het mooie weer en ons zwembadje...
Zwembad of strand
In Frankrijk hebben we, ondanks Caroliens éénhandigheid, nog veel plezier gehad.
Elke dag discussieerden Fabian en Joschka over onze bestemming: strand of zwembad. Meestal deden we beide.

Zonnige groetjes
Een eerste online-vakantie en dus geen dagelijks bezoek aan de krantenwinkel om het een dag oude exemplaar van "Het Laatste Nieuws" te kopen. Hierdoor zijn we echter ook onze kaartjes vergeten. Dit jaar geen "Zonnige groetjes" voor familie en vrienden... Onze excuses. Maar het was wel zonnig en we hebben wel aan jullie gedacht!

Bezoek
14 juli kregen we bezoek van mijn broer Bruno en Dorothea. Drie dagen eten, drinken, babbelen en wandelen. Zalig. Dat een mens zo ver moet rijden om wat tijd voor familie te hebben. Voor herhaling vatbaar!

Flandrien
Ondanks Caroliens val (of net omdat hij het achterop niet meer vertrouwde) heeft Fabian heel wat  kilometers (miloketers volgens hem) met zijn fietsje afgelegd. Met de fiets naar de oceaan, naar het zwembad, 's morgens naar de bakker. Proficiat Fabian!

Mark Spitz of Michael Phelps voor de jongere generatie...
Joschka heeft in het zwembad een groot enthousiasme getoond voor het baantjes trekken. Elke dag verbeterde hij zijn vorig record. De laatste dag zwom hij 50 lengtes (van 20 m.) of dus een kilometer. De tennislessen hebben voor stevige armspieren gezorgd. Proficiat Joschka!

Terug naar huis
Zondag 22 juli hebben we dan een probleemloze terugreis afgelegd. Enig probleem is een constante hoofdpijn die het rijden toch extra lastig maakt. Ik vermoed dat die hoofdpijn alles met stress te maken heeft. Op de heenreis had ik daar ook al last van.
Terug thuis naar frituur 't Liefken in Wondelgem.

11 juli: Clinique mutualiste de Lesparre-Médoc

Bewolkt weer maar niet fris. Ideaal voor een fietstochtje. Bestemming de ‘port de Talais’ aan de Gironde. We steken dus de landengte over. Joschka op zijn mountainbike van Trek, Carolien en Fabian op de gehuurde fiets (met kinderstoeltje) en ik op mijn plooifiets van ‘Student en mobiliteit’.

Om 14 uur vertrekken we. De fietspaden zijn hier echt prachtig. We rijden eerst een heel eind tussen de sparrenbossen. Halfweg zitten we ineens tussen de velden en beken. Prachtige vergezichten. We stoppen even op het kerkplein in Talais om wat te eten en te drinken en besluiten dan om het laatste stuk aan te vatten aangezien het ongetrainde gezelschap zich nog fris genoeg voelt. Op een mooi recht stuk wil ik even stoppen om een foto te nemen van het landschap met de mooie koeien… Joschka die achter mij rijdt, stopt. Carolien, afgeleid door een taterende Fabian, stopt ook, maar trekt iets te hard aan een zeer scherp afgestelde voorrem. Ik hoor plots achter mij een kreet “Oh, neen!” en hoor dan het onmiskenbare geluid van een vallende fietser.

Paniek. Ik zie Carolien op handen en knieën tussen haar fiets zitten en Fabian die in zijn kinderstoel vrij onbewogen zich afvraagt waarom hij nu plots op z’n zij in de zachte (gelukkig) berm ligt. Ik ren ernaartoe en maak eerst Fabian los. Die is alleen geschrokken en begint dan toch maar te schreien. Carolien, vooral bezorgd om Fabian, beseft nog niet goed wat er gebeurd is. Op het eerste gezicht valt het precies nogal mee. Fabian OK en Carolien enkel geschaafd. We twijfelen nog even of we verder rijden of terugkeren. Wanneer we weer op de fiets stappen, maakt een pijnkreet van Carolien duidelijk dat verder rijden geen optie is. Ze kon haar stuur met haar linkerhand niet meer vasthouden. Wat nu? Terugkeren naar Talais. Ik neem de fiets met Fabian, die zonder protesteren terug in z’n stoeltje gaat zitten. De plooifiets is voor éénhandige Carolien. We halen het dorpsplein en stappen de ‘Mairie’ binnen. Vriendelijke mensen! Een (de) secretaresse contacteer haar collega (garde-champêtre en sapeur-pompier) en ze contacteren de SAMU (de 100). Even discussie of die wel mogen komen aangezien we op eigen kracht nog verder zijn gereden…

Enfin de SAMU komt en neemt Carolien mee naar de Clinique in Lesparre. Die vragen me om haar papieren te halen en naar het ziekenhuis te brengen.

Ondertussen is ook de burgemeester langs gekomen en die stelt voor dat de garde-champêtre onze fietsen oplaadt in zijn bestelwagen en de jongens en mij terugvoert naar ons vakantiehuisje. Da’s prima maar we kunnen wel niet allemaal mee. Geen probleem. Monsieur le maire zegt dat hij zelf ook zal rijden. Da’s toch super vriendelijk om zo geholpen te worden. En dan nog door de burgemeester (die bij ons geen stem kan winnen…) naar huis gevoerd worden.

Ondertussen is het 18 uur. Ik moet Carolien haar papieren oppikken en wat eten en drinken (koeken dus) voor de kinderen meenemen. Door mijn eerdere bezoek aan de Clinique ken ik de weg nog redelijk goed. Onderweg wordt ik opgebeld uit de ‘Urgences’ om me te vragen waar ik blijf, want zonder papieren mogen ze mevrouw niet helpen…

Om een lang verhaal kort te maken…

Carolien heeft een ‘Scaphoidfractuur’en krijgt een soort velcro-spalk en de mededeling om dit thuis nog eens door een orthopedisch chirurg te laten evalueren. Ze zou dat ding zeker een maand moeten aanhouden. Dat wordt dus pootje baden de rest van de vakantie…

10 juli 2012: Hoe zit het nu eigenlijk met het weer aan de kust van de Médoc?

Vandaag opgestaan met grijs en fris weer. Binnen moeten ontbijten. Fietstocht gemaakt. Na twee uur terug thuis en zon. Kleren uit en naar het strand. Daarnet buiten gegeten. De Franse Atlantische kust is niet de Middellandse zee, maar toch ook weer niet de Noordzee.

Sinds we hier zijn aangekomen hebben we genoten van een Belgische zomer. T.t.z. geen hittegolf maar wel veel mooi weer.

Er is nog geen enkele dag geweest dat we niet minstens één maaltijd buiten namen. In feite hebben we nog maar twee keer binnen gegeten. Een avondmaal en ontbijt. Dat valt dus behoorlijk mee. Er is ook nog geen enkele dag gepasseerd dat we niet naar de zee of het zwembad zijn gegaan. Geen klagen dus. Zeker niet met de berichten over het weer op het thuisfront.

Maandag 9 juli 2012

10 uur. De wekker loopt af op de tonen van “Ware liefde” door Martin Morero uit Gooische vrouwen. De tekst is hier ondertussen omgevormd tot “Echte koffie, verse croissants, enz.” De dag begint grijs. De temperatuur valt best mee. Warm genoeg om buiten te ontbijten. We plannen een uitstap naar Vertheuil. Midden in de wijngaarden van de Médoc. In het centrum een mooie romaanse kerk. Bij het binnenkomen begint er muziek te spelen. Het Salve Regina zoals ik het in het Sint-Barbaracollege geleerd heb. Een echt mooi kerkje. Foto’s volgen.

Er vlak bij een kasteel met donjon uit de XIIde eeuw. Het kasteel is privé-bezit. We worden eerst onvriendelijk weggejaagd (door het jong lief van de kasteelheer?) Nadien komt de man zelf en zijn moeder (?) even vriendelijk met ons spreken. Het helpt toch nog altijd als je Frans kent en dus toch enige graad van beschaafdheid blijkt te bezitten ;-)

Na dit historisch-toeristisch intermezzo terug naar de realiteit. Boodschappen doen in de Carrefour in Lesparre-Médoc en terug naar huis. We sluiten de (actieve) dag af met een bezoek aan het zwembad. Op aandringen van Fabian. Het is hier altijd een beetje discussie. Fabian wil naar het zwembad, Joschka naar de oceaan. Meestal slagen we erin de twee te combineren.

Ondertussen is het avondmaal achter de rug en gaan we samen naar een aflevering van Midas kijken. Elke vakantie proberen we samen een klassiek BRT-jeugdfeuilleton te bekijken. Dan stoppen we de kinderen in bed en kunnen wij nog kijken naar “Borgen”. Dank u, Carmen!

Grayan et l'hôpital 2012

Heel lang geleden, in de zomer van 1986, was ik met drie vrienden op reis in Noord-Italië. Op een camping aan het Lago Maggiore ontmoetten we er een Vlaamse familie. Al jarenlang kwamen ze naar dezelfde camping en ja hoor, ze vroegen zelfs elke keer om op dezelfde plaats te kunnen staan. Hilarisch vonden we dat. En, als ik heel eerlijk ben, zelfs een tikkeltje achterlijk
En nu kom ik zelf al voor de 4de keer (een keertje in 1991 niet meegerekend) naar dezelfde bestemming. Maar we hebben het nog niet aangedurfd om eenzelfde huisje te reserveren ;-)
Het is de rust, de stilte, het ruisen van de oceaan, de geur van de pijnbomen en het meestal mooie weer dat ons terug doet komen. Bovendien is het hier plat en zijn er mooi aangelegde fietspaden. Een beetje ‘le plat pays’ dus.

We zijn zondagochtend om 8 uur thuis vertrokken. En bijna 12 uur later waren we op bestemming. Gehinderd door een file in Parijs en nog eentje in de buurt van Poitiers. Het echte vakantiegevoel begint in Royan waar we de overzetboot nemen en de Gironde oversteken.
Ons vakantiehuisje heeft geen tv-toestel! Geen probleem want met de nieuw aangeschafte digitale antenne moeten we op de laptop kunnen kijken naar de finale van het EK voetbal: Spanje-Italië. Help, de antenne doet het niet. Geen enkele zender te ontvangen. Programma eraf zwieren en opnieuw installeren. Helpt niet. Naar buiten met de laptop voor een betere ontvangst. Niets helpt. Wat nu? We moeten nog eten, uitladen en naar de voetbal kijken. Een moeilijke combinatie vanaf het terras van het meest nabijgelegen café. Bij het onthaal hadden ze ons ook info meegegeven over de wifiverbinding op het domein. OK. Ons zo snel mogelijk daarop ingeschreven en dan naar Sporza om live te kijken. “De door u gevraagde uitzending kan alleen in België bekeken worden” of zo… Wat nu? TF1 zendt de voetbal uit. En ja via “MyTF1” kijken we eindelijk naar de match. De 88ste minuut gaat in en het staat 0-4 voor Spanje. Iedereen gelukkig met het resultaat. Vader super gefrustreerd omwille van de falende techniek. Maar uiteindelijk wel blij om online te zijn. Nu kunnen we iedereen blijven lastig vallen op fb.