Ségo ou Sarko?

Paniekvoetbal
Madame Royal verklaart vandaag dat “la candidature de Nicolas Sarkozy est dangereuse”. Na zijn overwinning zouden er immers rellen uitbreken in de voorsteden…
(bron)
Tja, democratie is een moeilijke oefening. Een dergelijke uitspraak lijkt me pas echt gevaarlijk. Het kan makkelijk begrepen worden als een uitnodiging tot rellen.
Haar redenering is van een ondraaglijke lichtheid. Om het ‘krapuul’ in de voorsteden rustig te houden moet je op mij stemmen. Dat lijkt mij toch ver weg van enig respect voor de democratie. Enfin, het lijkt me vooral op een perfide partijtje paniekvoetbal van een kandidaat die schrik krijgt om te verliezen.

Het debat

Ik heb eergisteren het debat gezien. Van het begin tot het einde.

Ségo sprong de hele tijd van het ene onderwerp naar het andere. De bedoeling was wellicht om te beletten dat het geplande stramien van het debat gevolgd werd en alle thema’s opeenvolgend aan bod konden komen. Als strategie is dat goed gelukt. Sarko moest vaak reageren op haar standpunten.
Wat ik van haar kant vooral gemist heb is een duidelijk, wel omlijnd socialistisch project.
Sarkozy had heel heldere plannen i.v.m. de koopkracht, werk, enz. Zij beperkte zich wat die eerste thema’s betrof vooral tot het lanceren van grote debatten en gesprekken tussen de sociale partners. Het spijt mij maar van een socialistisch kandidaat verwacht ik een duidelijke visie. Die heb ik nooit ontdekt.

Law & Order
Waar ik Sarko zowat volledig volg is in zijn betoog over respect, normen en waarden. Het probleem van veel ‘linksen’ (niet van socialisten als Tobback) is dat zij vergeten dat om de zwakkeren te beschermen en kansen te geven men het recht van de sterkste niet mag aanvaarden.
Boeven horen in de gevangenis. De maatschappij beschermen tegen criminelen is belangrijker dan ervoor zorgen dat de criminelen een nieuwe kans krijgen. De hele westerse wereld is al te lang doordrongen van het idee dat de misdadiger ook een slachtoffer is (alweer een politiek correct dogma). Nu kan dat wel zijn en is dat vaak ook zo. Toch moet men als overheid er resoluut voor kiezen om de bevolking te beschermen.

Turkije
Met het eenvoudige zinnetje “la Turquie c’est l’Asie mineur, c’est pas l’Europe” vat Sarkozy kernachtig de werkelijkheid samen. Net als Karel Van Miert overigens. Wat is de grens van de Europese Unie? Grenst de EU aan Syrië en Irak (wat met Turkije erbij zo zou zijn)? Men moet aan de Turken duidelijk zeggen dat ze nooit lid kunnen worden van EU. Typisch in het wat softe gedachtengoed is de opmerking dat de onderhandelingen al bezig zijn, dat men nu niet meer terug kan, enz. Waarop Sarko pertinent opmerkt (vrije vertaling) “als men begint te onderhandelen moet dat uitmonden in een akkoord?” De te verwachten houding van Ségo was dan ook van ‘nu is het nog te vroeg, er moet een pauze komen” (een populistische vlucht voorwaarts?), maar dat ze uiteindelijk toch denkt dat Turkije erbij moet.

"summum de l'immoralité politique"
Wanneer Sarko zijn voorstel doet om zoveel mogelijk kinderen met een handicap in het normaal onderwijs te laten school lopen, reageert Ségo zeer emotioneel. Naar mijn inschatting gespeeld (en voorbereid) emotioneel met ingestudeerde zinnetjes.
Concreet verwijt ze Sarko dat zijn regering haar plan (van toen zij minister van onderwijs was) heeft afgebroken en ervoor heeft gezorgd dat er veel minder gehandicapte kinderen naar de ‘normale’ school gaan. Uiteindelijk blijkt dat ze geen gelijk heeft. Sinds het aannemen van een wet hierover is het aantal van die kinderen in de scholen sterk gestegen. Van 89.000 in 2005 tot 160.000 nu!

Immoraliteit?
Vorige week is er een Franse politievrouw (in burgerkledij) verkracht toen ze na het werk terug naar huis ging. Dat was enige maanden geleden ook al het geval. Ségo viel Sarko hierover aan. Ze vroeg hem wat hij gedaan had tussen beide voorvallen om de veiligheid van de politievrouwen uit te breiden? Kwestie van goedkoop populistisch en laag bij de grondse politiek krijgt dit een ereplaats op het podium (schavot) van de politieke immoraliteit. Ségolène had overigens de oplossing: eens verkozen zal ze een dienst oprichten die de politievrouwen 's avonds naar huis gaat begeleiden. Hoeveel vrouwelijke agenten zijn er zo en hoeveel personeel heb je nodig om die allemaal te begeleiden? En waarom niet alle vrouwelijke ambtenaren en waarom niet alle vrouwen en meisjes en waarom niet alle kinderen?
Zo' voorstel is echt WAANZINNIG!
Sarko merkt dan ook terecht op dat er een fonction publique zal zijn voor de Fransen en een fonction publique voor de ambtenaar die 's avonds naar huis gaat.
De oplossing is volgens hem dan ook niet om een flik naast iedereen te zetten maar wel om de misdadigers aan te pakken.

Mijn conclusie en om François Bayrou te parafraseren “Je ne voterai pas Royal!”. Wat niet moeilijk is. Ik mag helemaal niet stemmen in Frankrijk.