Gisteren op de
Bargie/Phoenixbrug meegezongen met Pierke Pierlala en ‘t Spelleke van drei kluiten’.
Er komt een oude
man traag aan. Hij stapt niet maar
schuift zijn voeten telkens met een paar centimeter vooruit. Hij kijkt rond en
klampt uiteindelijk iemand aan als hij begrijpt dat het protest is tegen het ‘mobiliteitsplan’.
“Madame, dat gaat een ramp voor mij zijn. Ik
moet elke dag naar de kiné en ik weet echt niet hoe ik dat nu nog ga kunnen
doen”.
De radeloosheid,
de ontreddering in de ogen van die arme man.
Ik moest spontaan
denken dat dat met socialisten in het stadsbestuur geen waar zou geweest zijn. Die zouden de meest kwetsbaren en
zwakkeren verdedigd hebben.
