Kerstavond? Oudejaarsavond?

Gisteravond met de familie Oosterlinck kerst en nieuwjaar gaan vieren. Zoals altijd een gezellige bedoening. En nu al een paar jaren in restaurant Oase.
En lekker dat het was.
Ik ben geen groot dessertmens maar de dame blanche die ik gegeten heb: zalig!
En de polderhaas zal ik ook niet gauw vergeten. Zo’n mals, smaakvol beestje. De vegetariërs missen toch wat…
Ook de wijn is me bijzonder bevallen. Vooral de rode. Maar ik drink nu eenmaal het liefst rode wijn.
Bedankt Nancy en Peter (en diegenen die we niet bij naam kennen) voor het lekkere eten en de goede ontvangst!
Enfin het volledige menu zag er als volgt uit:

Crémant d'Alsace met koude en
warme mondverwennertjes

Gebakken Sint-Jacobsvrucht, puree met schorseneren,
zure room en bosuitjes, saus van langoustine

Polderhaas met saus van eigen jus, in gezelschap van z'n
seizoensgroenten en aardappel-courgettegratin

Vanilleroomijs met crumble van speculoos en
amandelkoekjes, warme chocoladesaus

Koffie met versnaperingen

Wijn
Domaine La Salette Côtes de Gascogne 2010
Santa Duc les Plans Vaucluse 2009
en/of andere dranken tem de koffie

Wie braaf is krijgt lekkers, wie stout is een boete en een schadevergoeding!

De drang (of is het dwang?) om zo kort mogelijke nieuwsberichten te maken zorgt vaak voor dwaze inhoud…
Gisteren op het VRT-radionieuws om 17 en herhaald om 18 uur:

“De daders krijgen 3 maand cel (met uitstel), een boete en een schadevergoeding”.


Gek toch dat de daders een schadevergoeding krijgen. Wellicht is dat omwille van de emotionele schade die ze hebben opgelopen toen ze hun agressieve en bijtgrage Rottweilers hebben ‘laten inslapen’.
Het ‘laten inslapen’ komt van de teletekstpagina. Vroeger werden honden afgemaakt, nu laten we ze inslapen. Wat een diervriendelijke tijden toch.

PS: De daders moeten natuurlijk een schadevergoeding betalen, maar zoveel nuancering is te ingewikkeld om te verwoorden.

Oma Alice 83

Bestaat er een vastgelegd aantal keren vooraleer iets een traditie genoemd mag worden? Wat er ook van zij, vandaag gingen we voor de 4de keer eten in restaurant Oase om mijn moeders verjaardag te vieren. Ze is (op 4 november) 83 geworden!
Het etentje was weer lekker en de bediening perfect in orde. De Oase blijft een aanrader.

Het menu?

Crémant d'Alsace met koude en warme mondverwennertjes

Grietbotfilet, quinoa met rode ui, saus van citroengras
en kruimels van groene asperges

Fazantenhen "Fine Champagne", vergezeld van z'n
bosjuweeltjes en pomme dauphine

Moelleux van chocolade met gekoelde fantasie
van rode vruchten

Koffie met zoete koekjes

Wijn
Domaine de Luc Chardonnay 2009
Château Lande de Bertin 2009
en/of andere dranken tem de koffie

Joschka wordt een grote!

Ik had altijd al gedacht dat Joschka een grote man zou worden. Maar nu heb ik ‘zekerheid’! Het UZ-Gent denkt dat hij 1.92 m. zal worden. Da’s toch een fatsoenlijke lengte? Een beetje groter dan mij, maar toch weer niet zo groot dat het ongemakkelijk wordt…

Hij heeft een maand geleden meegedaan aan een wetenschappelijk onderzoek naar osteoporose bij kinderen (NINIOS-studie). En één van de leuke neveneffecten hiervan (naast 2 bioscooptickets) was dat hij een prognose ging krijgen van zijn lengte. En die hebben we nu gekregen.

Bompa Gust en Oma Monique op bezoek.

Vandaag bezoek gehad uit de Vlaamse rand!
Voorgerecht foie gras (met vers witloof en confit d’oignons) en een lekkere witte Saint Véran “En crêches"
.



Hoofdgerecht hindesteak met assortiment groenten (quenelles van zoete aardappel, gebakken witloof, verse spruitjes, boontjes in spek, gratin dauphinois, peertje met airelles).


Hier hebben we een rood wijntje bij gedronken (Chateau Larose Trintaudon – Haut Médoc -2008 – Cru Bourgeois …pour les bourgeois et “les bourgeois c’est comme des cochons »…)

Nadien traditioneel afgesloten met koffie en ijs.

De kinderen hebben de hoofddeksels uitgeprobeerd die bompa (mijn vader) had meegebracht.


Zij dienden vroeger als attributen voor de optredens van mijn bompa (mijn grootvader, Jules Meeus). Een van de liedjes die hij toen zong (en die nu nog steeds tot het vaste repertoire van mijn pa behoren)is 1914!

“'t was 1914 en ik werkte op mijn land
de mensen zeiden dat 't oorlog was en ik liet alles in brand
Ik pakte naar mijn gaffel, naar mijn riek en naar mijn zeis
En ik at nog 17 boterhammen op met appelspijs.”

Gevolgd door het onnavolgbare refrein:
“Hahahahahaha, het lachen is een vreugd,
Hahahahahaha, het lachen doe mij deugd,
Hahahahahaha, ik lach mijn eigen zot,
Hahahahahaha, en ik moet ervan kapot!”

En dan nog een paar strofen...

Eek!!! Een teek!!!

Gisteren gaan wandelen in ‘Het Leen’ en vandaag een teek aangetroffen in Fabians knieholte. Fabian wil altijd de eerste zijn en nu is hij de eerste van de familie met een tekenbeet. Een bedenkelijke eer… Ziehier de indringer, die het met de dood heeft moeten bekopen. Woehahaha (griezelig halloweenlachje).

Kangoeroerace

Gisteren genoten van een zomerse avond. Mijn sportieve huisgenoten hebben er een race van gemaakt!

Fietstochtje door de regen

‘k Voelde mij daarnet terug 9 jaar. Met de fiets in de gietende regen en door de plassen. Jieha! Na ons fietstochtje van vorige week (met het personeel van de stad Gent) heb ik de smaak te pakken. Vandaag dus met z’n allen opnieuw op de fiets en op naar oma Alice. En we hebben op mijn aandringen niet de kortste weg genomen… Op de terugweg werden we overvallen door een fikse, aanhoudende regenbui en we hebben er van genoten. Voor Joschka (en dus zeker ook voor Fabian) was het de eerste keer met de fiets in de regen. Het deed me terugdenken aan mijn kindertijd. Met mijn vriend Erik altijd met de fiets op stap door Drongen en Mariakerke, weer of geen weer. ‘Avonturen’ die ik nooit zal vergeten.

Exit crèche

Vrijdag ging Fabian voor de laatste keer naar zijn crèche: "De stadskabouter". Hoe goed hij het er ook had, hij kan niet wachten om naar school te gaan. Nog even geduld Fabian!

Slaap zacht lieve Saskia

Saskia is gestorven.
25 jaar geleden waren we studenten. Zij aan de VUB (bij ‘Vrij onderzoek’ en schrijvend voor ‘De Moeial’) en ik aan de RUG bij VVS.
Saskia was een heel apart iemand. Vrolijk, een spring-in-’t-veld, naïef en erg lief. We hebben elkaar jaren uit het oog verloren.
Maar dankzij haar blog (die af en toe eens van naam veranderde) hebben we elkaar, 6 jaar geleden, virtueel weer ontmoet. Ze was fundamenteel dezelfde gebleven. Een meisje. Maar ze vocht toen al een paar jaar tegen kanker.
De laatste maanden werd het alsmaar duidelijker dat ze de strijd aan het verliezen was. Maar ze gaf niet op. Ze deed onlangs nog mee aan de Canvascrack.
Zoals ze het zelf formuleerde (met Springsteen): No surrender!
Maar zelfs de meest vrolijke, de meest levensluchtige heeft het niet gehaald.

Als herinnering aan Saskia plaats ik hieronder een blogberichtje dat ze zelf schreef op 24/3/2011. ’t Is een mooie illustratie van haar schrijftalent. Als je Saskia nooit gekend hebt kan je haar nog altijd een beetje leren kennen door de talloze mooie, grappige en ontroerende stukjes die ze geschreven heeft en die je nog altijd kunt lezen. En geloof me ze zijn echt goed.

Bijna werk in Herk
Ik zoek nu wel absoluut geen werk, maar krijg nog altijd elke dag een VDAB-email, waarin de jobs die bij mijn profiel passen worden vermeld.
Een tijdje geleden kreeg ik:
1 Leraar geschiedenis in HAACHT
2 Web Application Developer (.Net) in HEVERLEE
3 Dakdichter in HERK-DE-STAD
Een dakdichter? Een dakdichter? Net nu ik niet kan gaan werken?! Oi!!!
Ik was zo teleurgesteld, een dakdichter, en dan nog in Herk-de-Stad, dat is zo dichtbij! Was het voltijds of eerder part-time? Als het maar occasioneel was kon ik misschien… Maar nee, het was voltijds.
Ik stelde me vanalles voor. Moest je de hele dag op een dak zitten, schrijlings, zoals een ridder te paard? Had je een microfoontje op en moest je de gedichten over het dorp laten galmen zoals de muezzin hier vanaf de moskee zijn gebeden? Of moest je gewoon je impressies neerschrijven en die ‘s avonds afgeven aan de balie, zodat ze, in posterformaat of gebundeld in een maandelijks magazine, verspreid konden worden bij alle inwoners? Maar hoeveel poëtische impressies kon je daar, in Herk-de-Stad, dag in dag uit, 38 uren per week, opdoen? En hoe moest je dat dak op en weer af? Kreeg je een gieter mee om lolbroeken die “Kom van dat dak af!” begonnen te brullen een nat pak te geven? Hoe moest het met eten en naar het toilet gaan?
Toen begon ik te twijfelen. Ik probeerde me het dak van de bibliotheek en het cultureel centrum voor te stellen… Was daar ergens een dakterras? Ging het om het geven van workshops, aangevuld met het schrijven van limericks of haiku of sonnetten om de dorpskrant (ik moet eigenlijk zeggen: de stadskrant) mee op te vrolijken – of bijv. in de herfst, tot contemplatie uit te nodigen? Moest je ook niet de hele tijd op dat dak zitten, alleen als er een groep was die meer wilde weten over de zusjes Loveling, in de winter dik ingepakt op dat dakterras, met dampende chocolademelk, omringd door vuurkorven die warmte en gezellig licht verspreidden?
Het duurde eerlijk gezegd heel lang voor ik ophield met mijn poëtische gedroom en mijn spijt dat ik me er door die stomme rotziekte geen kandidaat voor kon stellen. Eigenlijk tot ik op de link naar de VDAB-pagina had geklikt en het daar als een koude natte dweil in mijn gezicht sloeg: ‘dakdichter – dakwerker platte daken’.

Coloscopie IV-bis

En zoals te verwachten smaakte de ‘Moviprep’ ook echt vies. Minder degoutant dan de Endofalk maar toch nog walgelijk genoeg.
Enfin, tegen deze ochtend had ik dus wel echt propere darmen.
Het onderzoek zelf is vlot verlopen. De sedatie (ook soms ‘roes’ genaamd) was weer efficiënt. Je kan het effect het best vergelijken met dat van het drinken van een Duvel (of twee) op een relatief nuchtere maag. Zonder de kater nadien. En de verpleegster had van de eerste keer een goede ader te pakken. Ik heb haar daar ook voor gefeliciteerd, want da’s geen evidentie.
Tijdens het onderzoek geen echte pijn dus, hooguit wat ongemak.
Alles zag er goed uit. Ik kon ook alles volgen op de monitor.
Er zijn biopten genomen o.a. van een wat verdikte darmplooi. Dus toch iets om mij misschien wat zorgen over te maken? Resultaat van de biopten krijg ik eind juni.

Coloscopie IV

Ik ben begonnen aan de voorbereiding van mijn coloscopie. ’t Is de vierde keer sinds mei 2004. Zowat elke keer krijg ik een ander drankje om mijn darmen te ‘’legen’. Benieuwd of dit drankje “Moviprep” ook zo verschrikkelijk vies gaat smaken.
Sinds zondag heb ik al elke dag 10 druppels ‘Laxoberon’ gedronken en mag ik geen voedsel meer eten met pitten (tomaten, kiwi’s, vezels).
Sinds deze ochtend alleen nog vloeibaar voedsel. De Laxoberon heeft duidelijk meer effect dan vorige keer…ik zit al twee dagen frequenter op het toilet. En het echte werk moet nog beginnen.

Maandag 9 mei 2011

Vorige week maandag 9 mei.
Een normale werkdag.
En dan een valpartij. Wouter, de broer van mijn collega, maakt een zware val in de Giro. Hij wordt gereanimeerd. Een uur eerder had ik nog met Elke over haar broer gesproken en de schaafwonden die hij aan zijn laatste val had overgehouden. We praatten regelmatig eens over Wouters prestaties (en valpartijen).
Ze spreekt over haar ‘klein broerke’ altijd met veel liefde en trots.
’t Is 16.30 uur en ik sta klaar om de kinderen te gaan halen wanneer Dirk mijn bureau binnenkomt en vraagt of ik het al gehoord heb van Wouter? Neen, ik weet van niets. “Hij is gevallen en wordt gereanimeerd”. Ik haast mij de trappen op naar Elke. Er verzamelen nog collega’s.
Hij is er erg aan toe. Meer weten we nog niet. Ik stel voor om haar naar huis te voeren. Iedereen stelt voor om haar naar huis te voeren. Michaël gaat de kinderen afhalen in de crèche. Dat had ze al geregeld. Ze zou wel zelf naar huis rijden, maar zonder radio.
We nemen afscheid en ze zegt iets als “Hopelijk tot morgen” waarop ik antwoord “Zeker tot morgen, alles zal wel goed komen!”.
Carolien was mij komen halen op het werk en we rijden samen_met de radio aan_ eerst om Joschka en dan naar de crèche om Fabian. In de crèche zijn de kindjes aan het lachen en spelen. Elke’s kindjes zijn er nog en de oudste komt zoals gewoonlijk altijd olijk lachend dag zeggen. Ik aarzel of ik de verzorgster moet waarschuwen dat er iets ergs gebeurd is met hun nonkel. Maar dat doe ik maar niet. Het zal wel goed komen. Als ik wegga lach ik nog eens extra naar Loïc.
We rijden de straat uit en horen het verschrikkelijke nieuws op de radio: “de Belgische wielrenner Wouter Weylandt is overleden”. Het kan niet. De tranen komen in mijn ogen, ik krijg een krop in de keel en probeer zonder ongelukken verder te rijden.
Het mag niet, het kan niet. Die arme ouders, arme zwangere An-Sophie, arme Elke, haar klein broerke is dood. We kunnen niets doen.
We rijden verder naar huis. Zwaar aangeslagen en verdrietig. Een sms van Marijke, die in Griekenland op reis is. Ze heeft op CNN het nieuws gehoord en ze vraagt “Klopt het?”. Ja, het klopt.
We komen thuis en het leven gaat verder. Eten maken, huiswerk, het nieuws zien en veel snotteren. Hoe is het toch mogelijk. Altijd opnieuw spoken dezelfde gedachten door mijn hoofd:
Zo jong.
Uw kind verliezen is het ergste dat een ouder kan meemaken.
Dat arme kindje zal zijn papa nooit kennen.
Wat kan ik doen?
Er zijn als het nodig is.

Natural born biker!

Vandaag bij Plum (Plum Vainqueur voor de kenners) langsgeweest en de loopfiets gekocht (met verlaagsetje, want anders kon hij maar met de tippen van zijn tenen aan de grond...). Na enige aarzeling gaf hij al snel van katoen.

Een loopfiets voor Fabian

Binnenkort krijgt Fabian zijn eerste echte loopfiets. De “Wintherfiets” van Joschka is nog te groot voor hem dus zal het er een van First Bike worden.

Joschka heeft al leren fietsen in de eerste kleuterklas. Met een loopfietsje van Winther.
Hij heeft dan ook nooit met ‘steunwieltjes’ gesukkeld. Dus als je nog steunwieltjes hebt, breng ze naar het containerpark en schaf je een degelijk loopfietsje aan.

En hier de Wintherfiets met trappers.

Sympathy for the Siegfried B.

Ik ben geen fan van Siegfried Bracke. De onnozele luchtigheid waarmee hij de laatste jaren aan ‘journalistiek’ deed, jakkes!
En toch moet ik hem nu ter hulp snellen.
20 (Twintig!!) jaar geleden schreef hij mee aan teksten van de SP. En nu is die smeerlap overgelopen naar de zwartzakken van de NVA! De verrader!!! Ik meen de teneur van de artikelen en facebookberichten als dusdanig te mogen interpreteren.
Wat een onverdraagzaam zootje!
Kijk, ofwel is Bracke een opportunist en tja dan is hij niet echt een rolmodel.
Ofwel is hij (en was hij 20 jaar geleden ook al) een bevoorrecht getuige. Een wetstraatjournalist die beter dan de meesten onder ons weet hoe de politici echt zijn. Wie zijn de slimme, wie de harde werkers, wie de windbuilen en de onbenullen?
Tot voor zijn “overstap” naar de NVA beschouwden zijn linkse ‘broeders’ hem als zo’n integere journalist. Nu hij blijkbaar hun mening niet meer deelt heet hij plots zelfs Sieg-heil-fried. Het niveau blijft indrukwekkend hoog in onze politiek.
Zou het kunnen dat de SP van 20 jaar geleden, met een generatie van knappe koppen, kon rekenen op de sympathie en zelfs bewondering van bevoorrechte getuigen en dat de Spa dit heel wat minder kan? Zou het kunnen/mogen dat iemand die over enige intelligentie beschikt niet verplicht is om van de wieg tot het graf dezelfde ideeën aan te hangen. Mag iemand door eigen denkwerk tot andere inzichten komen?
Bovendien is Bracke geen Spa-politicus die zijn kar keert en zijn mandaat meeneemt naar een andere partij.
Bertje A, Ludo Sannen, Jacinta De Roeck, Jan Roegiest e.a. die het SPa-licht ontdekten zijn natuurlijk echte, oprechte politici. En wat schreven zij 20 jaar geleden?
En wat met Paul Goossens? Herinnert zich in De Morgen nog iemand zijn parcours? Ik moet het toch niet opsommen? Gauchistisch studentenleider aan de KUL, redacteur in De Standaard (met toen nog AVV-VVK à la une), hoofdredacteur van De Morgen, …, verantwoordelijk voor de tv-uitzendingen door derden van de ‘Christendemocratische omroep’, grote vriend van Guy Verhofstadt, … maar dat mag natuurlijk allemaal.
Zou de hetze tegen Bracke misschien over iets anders dan integere journalistiek gaan? Een dergelijk duidelijke beschadigingsoperatie is meestal ingegeven door angst.
Angst? Voor wie en voor wat? Als dat nu eens geen vraag is voor goede journalisten.

Krokodil en tranen

Krokodil
In de rivier
Groen met schubben
Besluipt nu zijn prooi
Smullen!

Een van Joschka’s nieuwe bijdragen aan de Gedichtendag. Luchtiger dan die van vorig jaar. Enfin, voor ons toch, niet voor de prooi …
Ondertussen is dat dus (sinds 14/1) een fikse, lieve kerel van 8(!), onze Joschka. De vieringen zijn nog bezig, maar het feestje met zijn vriendjes is al achter de rug. Het was een geslaagd evenement in de Sint-Pietersabdij
(met een rondleiding vol straffe verhalen + zoektocht, een knutselmoment, een vieruurtje, zingen, dansen en cadeautjes openen).

Meer foto's
Hij heeft toffe vrienden, amuseert zich ook thuis en doet het nog altijd zeer goed op school. Wat wil een mens meer!

Fabian is ook een fikse, lieve kerel, van 2 (sinds16/1)! Hij vertoont opvallend veel tekenen van peuterpuberteit, maar hij blijft om van te smullen. Nu, dat is iets wat hij in zijn nieuwe crèche maar niet wil doen, dat smullen … En ’s morgens zijn er soms ook tranen, zeker als zijn mama erbij is. ’t Is maar dat die toch iets moet hebben om zich zorgen over te maken op het werk. Voor de rest speelt en slaapt hij er wel goed. En hij heeft wel wat reserve ;-) Naar eigen zeggen mist hij zijn vroegere crèchevriendjes Remy en Noah (allebei even wild als hij) enorm: ‘Memy en Nona weg?’, ‘Mama, waar Memy en Nona?’ En dan bekijkt hij mij met de sipste blik van de hele wereld. Nu, volgens de arts van Kind en Gezin is zijn laatste kies aan het doorkomen, en zijn tandmakerij heeft altijd al veel invloed gehad op zijn eten en zijn humeur. Dus met een beetje geluk staat dat laatste maaksel er binnenkort ook helemaal. En gelukkig is vriendje Loïc wel meegekomen naar de nieuwe crèche! Alles komt dus ongetwijfeld binnen de kortste keren helemaal weer in orde.
We hebben hem ondertussen zonder problemen kunnen ‘verpotten’ naar een groot bed
(wat voor betere nachten zorgt voor iedereen!), hij eet nog altijd heel graag ‘tietjes’, ‘kaasj’ en ‘coco’, en is verzot op Dora en Diego (en spreekt daardoor al een mondje Engels … voor goede verstaanders). Zijn lievelingsknuffel heet Bumba, zijn grote voorbeeld Joschka en het is een zalige zoener. Wat wil een mens meer? Dat hij de crèche vrolijk binnenhuppelt, ook al is zijn mama erbij!

Nog foto’s: de Fabian 2- en Joschka 8-viering met vuurwerk van bompa en oma, Fabians verjaardagstraktatie voor zijn crèchevriendjes


Update: sinds donderdag eet Fabian weer goed in de crèche!

Een nieuwe crèche voor Fabian, een 'nieuwe' school voor Joschka!

Fabian is vandaag naar zijn nieuwe crèche gegaan. De Stadskabouter is een crèche van de UGent/Parthena ziekenfonds op de terreinen van het UZ, waar ik me meer dan ooit thuis begin te voelen. ’t Is de jongen zijn derde crèche en het was voor ons wat bang afwachten hoe het zou verlopen. Deze ochtend zijn we hem gaan afzetten en het afscheid was zonder tranen. Hij klemde zijn ‘Bumba-knuffel’ goed vast…
Toen we hem vanavond gingen halen bleek dat hij het vanochtend wat lastig had gehad maar deze namiddag was alles prima verlopen. Oef!

De basisafdeling van het Sint-Barbaracollege is verhuisd. Gedurende anderhalf jaar zal er aan de school in de Savaanstraat afgebroken, verbouwd, gebouwd worden. Ondertussen slaat de school haar tenten op in het Bijlokehof.


Vandaag was het Joschka’s eerste dag in de ‘nieuwe’ gebouwen (van wat vroeger een deel van de Arteveldehogeschool was). Het is hem goed bevallen.