Dankzij de Franse revolutie en wellicht geholpen door eeuwenlange inteelt is de Europese adel wat op de achtergrond verdwenen. Toch leeft bij sommigen, velen?, onder hen nog het gevoel dat ze 'bijzonder' zijn, dat ze een missie hebben (noblesse oblige...) .
Onze koningskinderen lijden aan dezelfde kwaal. Als ik de berichten in de pers mag geloven heeft hij(kroonprins Filip) zich gisteren weer eens laten gaan. Als een koningsprins uit een sprookje gaat hij de boze journalisten aan de deur zetten als ze hun leven niet beteren.
Ik geef toe dat ikzelf ook Yves Desmet liever aan de deur zou laten staan, maar ja, ik heb dan ook geen officiële functie. Ik krijg zelfs geen dotatie!
Hoewel ik mijzelf beschouw als een ouderwetse, traditionele, sociaal-democraat begin ik toch stilaan te denken dat we misschien beter eens ernstig overwegen om een punt te zetten achter België.
Over zowat alles hebben Vlamingen en Walen andere meningen, het koningshuis is de pedalen kwijt (wat in het geval van Laurent de verkeersveiligheid wel ten goede kan komen...).
Zouden we dan toch niet beter elk onze eigen weg gaan? Versta mij niet verkeerd. Ik ben geen Vlaams-nationalist, ik heb een afkeer van leeuwenvlaggen, zangfeesten, ijzerbedevaarten en dergelijke. Maar als we nu eens rustig alle argumenten op een rijtje zetten. Zou het dan niet beter zijn om in vriendschap uiteen te gaan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten