zaterdag, september 29, 2007
Drama en mirakel
Gisteren trouwde Caroliens nichtje Kim met Kristof op het stadhuis van Aalst. Voor vandaag was het kerkelijk huwelijk en een groot feest gepland. Een stom ongeval heeft er echter anders over beslist. Na de trouw was er een kleine receptie op hun appartement. Bij het opkuisen heeft Kristof (door een onverhoedse beweging)zijn evenwicht verloren en is hij, over de balustrade van het terras, drie verdiepingen lager gevallen. Als bij wonder heeft hij dit overleefd (een zware hersenschudding, gebroken neus en schouder en heel veel pijn)en zal hij er wellicht geen blijvende letsels aan overhouden. Hopelijk geneest hij volledig en snel en zal het hele voorval enkel nog een nare herinnering zijn.
dinsdag, september 25, 2007
Journalistieke blunders: VRT-journaal 25/9/07
Dat ik geen hoge dunk heb van wat zich in Vlaanderen journalist durft noemen zal wel al opgevallen zijn. Vanavond was het weer raak op het VRT-journaal. Het was de journalist opgevallen dat die domme George W. Bush het in zijn toespraak (tijdens de openingszitting van de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties) steeds had over “Burma” en niet over Myanmar. Volgens diezelfde “journalist” gebruikte Bush de koloniale naam van Myanmar.
Tja, journalisten, zijn ze ooit naar school geweest? Hebben ze ooit geleerd om zichzelf eens een kritische vraag te stellen. Zou het niet kunnen dat Myanmar in de Angelsaksische wereld nog steeds “Burma” wordt genoemd? Zoals men in de francofone wereld nog altijd over “la Birmanie” spreekt? Maar ja, om dat te weten moet men naar een school gegaan zijn. Had de journalist de ouderwetse school bezocht waar nog kennis werd overgedragen dan had hij dit misschien wel geweten. Had de journalist de moderne school bezocht waar men vaardigheden leert dan zou de journalist dit eventjes zijn gaan opzoeken.
Wist u trouwens dat het net de verfoeide militaire junta was die in 1989 Birma herdoopte tot Myanmar? Het gebruik van de naam “Burma” zou dus ook doordacht politiek taalgebruik kunnen zijn tegen de junta…
Een link met interessante informatie: http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/asia-pacific/country_profiles/1300082.stmen kijk eens naar de info bij het jaar 1989.
Tja, journalisten, zijn ze ooit naar school geweest? Hebben ze ooit geleerd om zichzelf eens een kritische vraag te stellen. Zou het niet kunnen dat Myanmar in de Angelsaksische wereld nog steeds “Burma” wordt genoemd? Zoals men in de francofone wereld nog altijd over “la Birmanie” spreekt? Maar ja, om dat te weten moet men naar een school gegaan zijn. Had de journalist de ouderwetse school bezocht waar nog kennis werd overgedragen dan had hij dit misschien wel geweten. Had de journalist de moderne school bezocht waar men vaardigheden leert dan zou de journalist dit eventjes zijn gaan opzoeken.
Wist u trouwens dat het net de verfoeide militaire junta was die in 1989 Birma herdoopte tot Myanmar? Het gebruik van de naam “Burma” zou dus ook doordacht politiek taalgebruik kunnen zijn tegen de junta…
Een link met interessante informatie: http://news.bbc.co.uk/1/hi/world/asia-pacific/country_profiles/1300082.stmen kijk eens naar de info bij het jaar 1989.
zondag, september 16, 2007
Het Fort van Breendonk en het VTM-nieuws
Breendonk is voor mij het dorp waar mijn vader vandaan komt, waar mijn grootouders leefden en waar nu nog altijd twee tantes wonen.
Voor de meeste Vlamingen/Belgen is Breendonk evenwel synoniem van het infame “Fort van Breendonk”
Het Fort van Breendonk was oorspronkelijk een Belgische militaire vestiging, gebouwd tussen 1909 en 1914, dat deel uit maakte van de fortengordel rond Antwerpen.
Tijdens de tweede wereldoorlog werd het Fort berucht als gevangenenkamp van de Nazi’s. Joden werden er verzameld vooraleer ze op transport werden gezet en politieke gevangenen werden er opgesloten en gefolterd.
Welnu voor het VTM-journaal (van vandaag 19 uur) is het fort “symbool van de repressie”. Voilà, alweer een bericht met als label “journalistieke blunders”.
Wat zijn de mogelijke verklaringen voor de uitspraak op het nieuws?
1. de journalist is dom;
2. de journalist heeft geen historische achtergrond;
3. de journalist heeft een “zwarte” achtergrond en kent het fort alleen als de plaats waar na de oorlog collaborateurs werden gevangen gezet (en soms ook wel werden mishandeld);
4. de journalist is lui en klets er maar op los;
5. de journalist is…vul zelf maar verder aan
Ter info: Fort van Breendonk
Voor de meeste Vlamingen/Belgen is Breendonk evenwel synoniem van het infame “Fort van Breendonk”
Het Fort van Breendonk was oorspronkelijk een Belgische militaire vestiging, gebouwd tussen 1909 en 1914, dat deel uit maakte van de fortengordel rond Antwerpen.
Tijdens de tweede wereldoorlog werd het Fort berucht als gevangenenkamp van de Nazi’s. Joden werden er verzameld vooraleer ze op transport werden gezet en politieke gevangenen werden er opgesloten en gefolterd.
Welnu voor het VTM-journaal (van vandaag 19 uur) is het fort “symbool van de repressie”. Voilà, alweer een bericht met als label “journalistieke blunders”.
Wat zijn de mogelijke verklaringen voor de uitspraak op het nieuws?
1. de journalist is dom;
2. de journalist heeft geen historische achtergrond;
3. de journalist heeft een “zwarte” achtergrond en kent het fort alleen als de plaats waar na de oorlog collaborateurs werden gevangen gezet (en soms ook wel werden mishandeld);
4. de journalist is lui en klets er maar op los;
5. de journalist is…vul zelf maar verder aan
Ter info: Fort van Breendonk
zaterdag, september 15, 2007
Weg met Gennez? Leve De Bruyn? Leve Vonk?
Kan Stefan Meeus oprechte sympathie koesteren voor Erik De Bruyn?
Wie de petite histoire van de Vonk kent en mijn rol bij hun ondergang in de SP van Oostende zal hierop enkel neen kunnen antwoorden. Een woordje uitleg.
Vonk was een Trotskistische sekte die zich volledig volgens de theorie van het ‘entrisme’ een weg probeerde te banen in wat toen nog de SP heette. De Vonk stond vooral sterk binnen de Jongsocialisten (hoe onbeduidend de JS toen ook was) maar vooral ook binnen de partijafdeling Oostende. Ook in Antwerpen, Aalst, Dendermonde en Gent liepen er Vonkisten rond.
Ik woonde zelf in Oostende en was in 1981 lid geworden van de Jongsocialisten. Ik moet toegeven dat er bij de Vonkisten sympathieke gasten waren, maar…
Ernstig over politiek spreken ging niet want voor de mannen van Vonk was alles eenvoudig. De revolutie zou alle problemen oplossen en nadien gingen de arbeiders gelukkig zijn want ze zouden gratis brood, melk en suiker krijgen!!
Ik (en ik niet alleen) werd er wat moedeloos van. In 1990 (of 91) heb ik besloten om een dossier aan te leggen over de Vonk. Heel wat oprechte partijleden vonden dat de Vonkisten goede militanten waren en dat we ze dus maar moesten laten begaan. Ook Dirk Van der Maelen dacht er toen zo over.
In eerste instantie werd ik er zeker niet populairder door. In Vlaanderen (of het nu bij de SP is of bij de Duivenbond) heeft men het niet graag dat men in stinkende potjes begint te roeren. Ik heb echter doorgezet ( in overleg o.a. met de toenmalige ‘JS-kopstukken’ René Vermeir en Pascal Smet) en ik heb een boekje geschreven over “Vonk”.
In dat boekje probeerde ik aan te tonen dat Vonk niet zomaar een tendens was maar een afdeling van een andere partij, een trotskistische sekte die totaal niet thuishoorde in een democratisch socialistische partij als de SP.
In Oostende was de politieke situatie binnen de SP nogal verziekt. Alfons Laridon zwaaide de plak (met als enig programmapunt de verdediging van het officieel neutraal onderwijs en tegen de “kaloten”) er was een groep rond de vernieuwer Dirk Van de Pitte (waar ik zelf bij hoorde) en dan waren er de Vonkisten die vooral dankzij de aanwezigheid van Yves Miroir (zoon van een SP-schepen) konden rekenen op brede sympathie. Enfin ik ga hier de geschiedenis van het einde van Vonk in Oostende niet uit de doeken doen. Dirk stierf in 1988 en het zag er naar uit dat Laridon wel eens de duimen zou moeten leggen tegen Miroir. De situatie werd stilaan onhoudbaar en de nationale partijleiding wou ingrijpen.
Mijn dossier over de Vonk was wel zo goed (of zo bruikbaar) dat de toenmalige partijtop Willy Claes en Frank Vandenbroucke er gretig uit hebben geciteerd toen ze de afdeling Oostende hebben opgedoekt om zo de baan te ruimen voor Johan Vande Lanotte.
De Vonk was in Oostende zo sterk dat de nationale partijleiding de afdeling heeft ontbonden, nadien opnieuw opgericht maar dan wel zonder de Vonkisten lid te laten worden. Sommige Vonkisten hebben toen eieren voor hun geld gekozen en hebben hun ‘revolutionaire idealen’ laten varen. Sommigen hebben het ondertussen ver geschopt (het is hen gegund).
En kijk vandaag is de Vonk terug. Erik De Bruyn, Antwerpse Vonkist in de jaren ’80, doet een gooi naar het voorzitterschap. En hij is goed bezig. Nu ja, iedereen zou het wellicht goed doen tegen de kandidaat van het establishment. De brave SPA-militant laat zich misschien wat vangen aan het gauchisme van De Bruyn, maar ik denk dat men vooral stemt tegen een bepaalde stijl van partijbestuur.
Johan Vande Lanotte, die ik uitermate waardeer, zegt dat de verkiezingen door zijn schuld verloren zijn (wat natuurlijk onzin is) en zegt een stap opzij te zetten. In één adem zegt de man die net uitlegt dat door zijn verkeerde aanpak en inzichten de SPA verliest, hij wel het inzicht heeft om de nieuwe voorzitter en fractieleider aan te duiden. Voor een verstandige man, voor een politiek gewiekst man, is dit onbegrijpelijk. Ofwel is het zo sluw dat ik het nog niet begrijp…
En dan schuift hij Caroline Gennez naar voor. Een jonge vrouw, die een groot probleem heeft als ze op tv komt (in het echt ook wel maar da’s tegenwoordig niet zo belangrijk). Ze komt zo verschrikkelijk arrogant over. Nu hebben wel meer SP-voorzitters een zekere arrogantie tentoongespreid. Maar het gaat haar niet af. Misschien aanvaarden we het minder dat een jonge vrouw arrogant is. Van Louis Tobback verwachtten we het. Zelfs in die mate dat we ongelukkig waren als hij zich inhield (wat hij gelukkig niet vaak deed).
Wat nu?
Is er nog tijd om een derde kandidaat in stelling te brengen? Ik vrees ervoor. Ofwel kan Gennez zich om ‘gezondheidsredenen’ terugtrekken.
Wat doe ik nu zelf? Toch stemmen op de door onze strot geramde kandidaat van de top of rebels zijn en stemmen voor een sekte-lid (of ex-sektelid?).
Het feit dat ik twijfel is al erg genoeg.
Ik kan natuurlijk ook gewoon niet stemmen of wat commentaar toevoegen aan de stembrief…
*Entrisme: in de franse wikipedia staat er een goede uitleg
*Ja, Vonk bestaat nog: http://www.vonk.org/
Wie de petite histoire van de Vonk kent en mijn rol bij hun ondergang in de SP van Oostende zal hierop enkel neen kunnen antwoorden. Een woordje uitleg.
Vonk was een Trotskistische sekte die zich volledig volgens de theorie van het ‘entrisme’ een weg probeerde te banen in wat toen nog de SP heette. De Vonk stond vooral sterk binnen de Jongsocialisten (hoe onbeduidend de JS toen ook was) maar vooral ook binnen de partijafdeling Oostende. Ook in Antwerpen, Aalst, Dendermonde en Gent liepen er Vonkisten rond.
Ik woonde zelf in Oostende en was in 1981 lid geworden van de Jongsocialisten. Ik moet toegeven dat er bij de Vonkisten sympathieke gasten waren, maar…
Ernstig over politiek spreken ging niet want voor de mannen van Vonk was alles eenvoudig. De revolutie zou alle problemen oplossen en nadien gingen de arbeiders gelukkig zijn want ze zouden gratis brood, melk en suiker krijgen!!
Ik (en ik niet alleen) werd er wat moedeloos van. In 1990 (of 91) heb ik besloten om een dossier aan te leggen over de Vonk. Heel wat oprechte partijleden vonden dat de Vonkisten goede militanten waren en dat we ze dus maar moesten laten begaan. Ook Dirk Van der Maelen dacht er toen zo over.
In eerste instantie werd ik er zeker niet populairder door. In Vlaanderen (of het nu bij de SP is of bij de Duivenbond) heeft men het niet graag dat men in stinkende potjes begint te roeren. Ik heb echter doorgezet ( in overleg o.a. met de toenmalige ‘JS-kopstukken’ René Vermeir en Pascal Smet) en ik heb een boekje geschreven over “Vonk”.
In dat boekje probeerde ik aan te tonen dat Vonk niet zomaar een tendens was maar een afdeling van een andere partij, een trotskistische sekte die totaal niet thuishoorde in een democratisch socialistische partij als de SP.
In Oostende was de politieke situatie binnen de SP nogal verziekt. Alfons Laridon zwaaide de plak (met als enig programmapunt de verdediging van het officieel neutraal onderwijs en tegen de “kaloten”) er was een groep rond de vernieuwer Dirk Van de Pitte (waar ik zelf bij hoorde) en dan waren er de Vonkisten die vooral dankzij de aanwezigheid van Yves Miroir (zoon van een SP-schepen) konden rekenen op brede sympathie. Enfin ik ga hier de geschiedenis van het einde van Vonk in Oostende niet uit de doeken doen. Dirk stierf in 1988 en het zag er naar uit dat Laridon wel eens de duimen zou moeten leggen tegen Miroir. De situatie werd stilaan onhoudbaar en de nationale partijleiding wou ingrijpen.
Mijn dossier over de Vonk was wel zo goed (of zo bruikbaar) dat de toenmalige partijtop Willy Claes en Frank Vandenbroucke er gretig uit hebben geciteerd toen ze de afdeling Oostende hebben opgedoekt om zo de baan te ruimen voor Johan Vande Lanotte.
De Vonk was in Oostende zo sterk dat de nationale partijleiding de afdeling heeft ontbonden, nadien opnieuw opgericht maar dan wel zonder de Vonkisten lid te laten worden. Sommige Vonkisten hebben toen eieren voor hun geld gekozen en hebben hun ‘revolutionaire idealen’ laten varen. Sommigen hebben het ondertussen ver geschopt (het is hen gegund).
En kijk vandaag is de Vonk terug. Erik De Bruyn, Antwerpse Vonkist in de jaren ’80, doet een gooi naar het voorzitterschap. En hij is goed bezig. Nu ja, iedereen zou het wellicht goed doen tegen de kandidaat van het establishment. De brave SPA-militant laat zich misschien wat vangen aan het gauchisme van De Bruyn, maar ik denk dat men vooral stemt tegen een bepaalde stijl van partijbestuur.
Johan Vande Lanotte, die ik uitermate waardeer, zegt dat de verkiezingen door zijn schuld verloren zijn (wat natuurlijk onzin is) en zegt een stap opzij te zetten. In één adem zegt de man die net uitlegt dat door zijn verkeerde aanpak en inzichten de SPA verliest, hij wel het inzicht heeft om de nieuwe voorzitter en fractieleider aan te duiden. Voor een verstandige man, voor een politiek gewiekst man, is dit onbegrijpelijk. Ofwel is het zo sluw dat ik het nog niet begrijp…
En dan schuift hij Caroline Gennez naar voor. Een jonge vrouw, die een groot probleem heeft als ze op tv komt (in het echt ook wel maar da’s tegenwoordig niet zo belangrijk). Ze komt zo verschrikkelijk arrogant over. Nu hebben wel meer SP-voorzitters een zekere arrogantie tentoongespreid. Maar het gaat haar niet af. Misschien aanvaarden we het minder dat een jonge vrouw arrogant is. Van Louis Tobback verwachtten we het. Zelfs in die mate dat we ongelukkig waren als hij zich inhield (wat hij gelukkig niet vaak deed).
Wat nu?
Is er nog tijd om een derde kandidaat in stelling te brengen? Ik vrees ervoor. Ofwel kan Gennez zich om ‘gezondheidsredenen’ terugtrekken.
Wat doe ik nu zelf? Toch stemmen op de door onze strot geramde kandidaat van de top of rebels zijn en stemmen voor een sekte-lid (of ex-sektelid?).
Het feit dat ik twijfel is al erg genoeg.
Ik kan natuurlijk ook gewoon niet stemmen of wat commentaar toevoegen aan de stembrief…
*Entrisme: in de franse wikipedia staat er een goede uitleg
*Ja, Vonk bestaat nog: http://www.vonk.org/
vrijdag, september 14, 2007
vrijdag, september 07, 2007
Waar zijn de perscommentaren heen?
Radio 1. Vroeger een redelijk degelijke zender. En nu? Het begon enkele jaren terug toen “Aktueel” werd afgeschaft. Waarschijnlijk was 20 à 25 minuten aaneensluitend ernstige berichtgeving te veel ernst op een te korte periode. Als ik er over nadenk is dat echt wel de ziekte van de VRT. De zevende dag was/is ook al zo’n onnozel programma. Alles moet (na programma’s als ‘Confrontatie’ en ‘Ieder zijn waarheid’) luchtig en licht zijn. Dus twee minuten ernstig gesprek, vijf keer onderbroken door de journalist (sic) van dienst die persé zijn/haar mening moet ventileren. Dan snel een muziekje, nog even vragen wat Rik Torfs of Marc Reynebeau ervan vinden en dan alweer over naar een ander luchtig gesprekje.
Vroeger keken we op zondag regelmatig naar “Buitenhof” een politiek programma op de Nederlandse tv. Kijk eerst naar de zevende dag en zap dan om 12.05 uur naar Nederland 3 en zie het verschil tussen een programma voor randdebielen en een programma voor mensen met een beetje verstand.
En sinds deze week laten ze op radio 1 nu het overzicht van de krantencommentaren vallen. ’t Was wellicht te zwaar, zo vroeg op de ochtend. Maar nu is het tenminste hip en jeugdig. Nu komt een journalist (sic) vertellen wat hij in De Morgen gelezen heeft (er bestaat maar één kwaliteitskrant op de VRT-redactie) en daar mag dan een journaliste (sic) wat kirrend en onnozel lachend op reageren. Het is Radio 1ste kan (1ste Ba?) sinds mei 68, of is het de sketch van de “100-dagen” die we tot in den treure herhalen. Want onze humor is sinds de puberteit blijven stilstaan. Gedaan dus met wat Erik Donckier in het ‘Belangske’ schrijft of de oprispingen van Van Der Kelen en van de Tijd zullen we allicht niets meer horen.
Moest er nog even een politiek correcte stroomlijning komen, of is het enkel de drang om hip te zijn? Nog even en zowat de helft van onze bevolking is vergrijsd (ik ben zelf ook al aardig aan ’t vergrijzen) en dus gaan we radio en televisie maken die swingt, snel, vlot, jong maar vooral zo licht is.
Vroeger keken we op zondag regelmatig naar “Buitenhof” een politiek programma op de Nederlandse tv. Kijk eerst naar de zevende dag en zap dan om 12.05 uur naar Nederland 3 en zie het verschil tussen een programma voor randdebielen en een programma voor mensen met een beetje verstand.
En sinds deze week laten ze op radio 1 nu het overzicht van de krantencommentaren vallen. ’t Was wellicht te zwaar, zo vroeg op de ochtend. Maar nu is het tenminste hip en jeugdig. Nu komt een journalist (sic) vertellen wat hij in De Morgen gelezen heeft (er bestaat maar één kwaliteitskrant op de VRT-redactie) en daar mag dan een journaliste (sic) wat kirrend en onnozel lachend op reageren. Het is Radio 1ste kan (1ste Ba?) sinds mei 68, of is het de sketch van de “100-dagen” die we tot in den treure herhalen. Want onze humor is sinds de puberteit blijven stilstaan. Gedaan dus met wat Erik Donckier in het ‘Belangske’ schrijft of de oprispingen van Van Der Kelen en van de Tijd zullen we allicht niets meer horen.
Moest er nog even een politiek correcte stroomlijning komen, of is het enkel de drang om hip te zijn? Nog even en zowat de helft van onze bevolking is vergrijsd (ik ben zelf ook al aardig aan ’t vergrijzen) en dus gaan we radio en televisie maken die swingt, snel, vlot, jong maar vooral zo licht is.
’t Is weer voorbij…
Wat is er voorbij? Ik had toch minstens verwacht dat de zogenaamde opwarming van de aarde voor warme, zonnige zomers zou zorgen. Vergeet het maar. Enfin, ik heb het wachten op een mooie nazomer opgegeven en op ditzelfde ogenblik loopt ons zwembad leeg.
Abonneren op:
Posts (Atom)