‘k Moest vroeger altijd een beetje lachen met mensen die jaar na jaar steeds opnieuw dezelfde bestemming kiezen. En nu is het al de derde keer dat we opnieuw naar Grayan gaan.
Midden in de nacht op reis vertrekken, zoals ik me uit mijn kindertijd meen te herinneren, is ons nog nooit gelukt. Zo rond 10 uur is een meer realistische optie. Ons reisdoel is zowat 800 km. van Gent verwijderd, dus 10 uur reizen.
Met Fabian erbij leek het me raadzaam om dan toch een stuk vroeger te vertrekken. Improviseren met een ‘17-maanderke’ is niet echt raadzaam. En dus vertrokken we zondag om 8 uur. en om 20 uur waren we ter plaatse.
Voor Joschka is ver reizen geen probleem. Hoewel hij nu voorbij Rijsel al begon te vragen hoe ver het nog was…
Fabian had het een stuk lastiger, maar hield het al bij al vol. In de rustpauzes was zijn favoriete tijdverdrijf om zelf achter het stuur te mogen zitten.
De GPS (onze eerste reis met) heeft behoorlijk haar (’t is een vrouw) werk gedaan, behalve in de buurt van Rouen waar ze ons de hele tijd waarschuwde dat we te snel reden. Volgens madame GPS mochten we daar bij ijzel maar 50 km/uur rijden.
De alternatieve route, niet langs Parijs, maar in een wijde boog erom heen (via Amiens, Rouen en zo terug naar Le Mans) was een goede keuze. We konden goed doorrijden en de landschappen waren prachtig. Nadeel was wel dat het een stuk langer duurde.
Dan kwam het voor de kinderen leukste stuk van de reis: de overzet over de Gironde tussen Royan en le Verdon-sur-Mer. Fabian vond het fantastisch. Op een boot, in de zon en de wind en met af en toe druppels opspattend water.
Uiteindelijk kwamen we op onze bestemming aan.
Aan de Réception de sleutels van onze chalet halen, de badge om de slagbomen te openen en de ‘médaillons’ met onze namen en foto’s zodat we ook te voet of met de fiets terug op het terrein binnen mogen.
Huisvesting. In de village Amérique du Nord, avenue de Floride 22.
Voor de tweede keer een chalet van het type ‘Aquitaine’, d.w.z. losstaand, met twee slaapkamers en zoals gevraagd met vaatwas, ‘four à micro-ondes’ en kinderstoel en bed.
Bijkomende pluspunten: een tv (wereldbeker voetbal, tour de France, méteo en af en toe nieuws).
De vakantie kan beginnen.
We hebben fietsen gehuurd. Het fietsrek, om onze eigen fietsen mee te nemen, heeft het laten afweten. Er was één schroef waarvan de draad kapot was waardoor het niet raadzaam was om er mee op reis te gaan. Zoiets ontdek je natuurlijk de dag voor je vertrek waardoor het eigenlijk te laat is om aan alternatieven te denken.
10 juli 2010: Sfeerbeeld. Fabian doet z’n middagdut.
Joschka maakt met Lego een “Buzz Lightyear”.
Carolien zit in een ligzetel _op de grens tussen zon en schaduw_John Grisham te lezen.
Stefan tikt.
Veel hebben we nog niet gedaan sinds we hier zijn. Joschka is twee dagen buiten strijd geweest met koorts en een soort verkoudheid. Carolien heeft nu ook opgehouden met snotteren (niet van verdriet). Fabian’s darmen werkten af en toe te goed. Ik hou me recht zoals het een pater familias betaamt.
Aan de Atlantische kust ontbreekt vaak de hitte van de méditerannée. Dat maakt het voor kinderen en oudere mensen een ideale vakantiebestemming.
Enkele dagen geleden stond onze thermometer (in de schaduw) op 39°!! Waarmee wij het voor de tweede keer meemaakten dat het hier warmer was dan aan de Côte d’azur.
E viva España!Spanje wereldkampioen! Eerst de Duitsers (eerst mistikt als de ‘Duisters’…) naar huis en gisteren als kers op de taart de Ollanders!!!!!!
Zo'n vuile match. Carolien die eerst nog ‘hup holland’ scandeerde veranderde al snel van kamp. En die scheidsrechter! Röthlisberger kon het niet beter.
Als je die verwende voetbaljongetjes ziet trappen naar hun tegenstander zijn ze letterlijk waardige ambassadeurs van een land waar ze de term ‘zinloos geweld’ hebben uitgevonden.
12 juli 2010
14 jaar geleden getrouwd in het Gentse stadhuis. Receptie in de ‘polyvalente zaal’ van het Tempelhof en dan eten en feest in café Bluesette op de Sint-Kwintensberg.
Nog (altijd) geen spijt gehad ;-)
De traditionele ‘plateau de fruit de mer’, een traditie die we hier hebben ingevoerd in 2006, zal voor morgen zijn. We waren toen tien jaar getrouwd en we wilden eens iets speciaals doen. We doen nu elk jaar iets speciaals. De plateau is besteld bij vishandel ‘la poissonerie’ hier op het domein (of op het ‘tonijn’ zoals Joschka had begrepen…).
16 juli
De voorbije dagen maakten we een uitstapje met de auto. Eventjes de landengte overgestoken tot aan de Gironde. Tussen de wijngaarden tot aan de “Phare Richard”. Vreemd hoe ik altijd de neiging heb om dat om te dopen tot Phare Ricard. Van de phare hebben we dan de schilderachtige route gevolg tot in Saint-Cristoly-Médoc. Nadien snel terug naar huis om Fabian toch een beetje middagdut te gunnen. Slapen in de auto doet hij niet echt graag.
Na de middagdut nemen we onze strandlakens mee en rijden we met de fiets naar het strand. Zwemmen zit er niet echt in. Daarvoor zijn de golven van de Oceaan te machtig! Gisteren hebben we overigens voor het eerst de ‘Sauveteurs’ in actie gezien. Twee ‘sauveteuses’ die in ware Baywatch-stijl een wat overmoedige mannelijke twintiger uit het water moesten gaan halen. Hij geraakte op eigen kracht niet meer terug. Het macho-gehalte daalt aanzienlijk als je door twee meisjes gered moet worden! Indrukwekkend wel hoe zij zonder enige zichtbare moeite de oceaangolven trotseerden en de arme man op het droge kregen. Zelf zal mij dat natuurlijk niet overkomen. Met een golfslag zoals gisteren waag ik mij hoogstens kniediep in zee. Het opkomende water zorgt er overigens voor dat je het ene moment kniediep en het andere al ‘naveldiep’ in het water staat. Of ligt. De kracht van die golven is fenomenaal. Joschka geniet ervan. Ik moet hem steeds maar tegenhouden om niet dieper te gaan. Enfin gisteren sloeg hij toch een paar keer spontaan op de vlucht toen er golven hem dreigden over het hoofd te spoelen. We zijn pas om 20 uur van het strand (wat er van overbleef) weggegaan.
Lang slapen!
Met Joschka hadden we het al getroffen. Tijdens de vakantie opblijven tot 22 uur en dan lekker 12 uur lang slapen. Dat geluk hebben we nu ook met Fabian. We staan hier geen ‘ochtend’ voor 10 uur op. Dan vertrekken Carolien en Joschka met de fiets om croissants en brood en zorg ik voor koffie en een gedekte tafel. Ondertussen entertain ik Fabian want die zou het liefst achter zijn mama en broer aanhollen.
Fabian van Fallada
Elke avond genieten we nog eens van een aflevering van Fabian van Fallada. Vorig jaar de dvd’s gekocht en al eens samen met Joschka bekeken. En nu kijkt onze Fabian ook al mee. En dan is het eindelijk bedtijd na het obligate aandringen van de oudste om ‘nog een aflevering’ te mogen zien…
18 juli: Een stom ongeluk!
Gisteren na het avondeten. Nog een glas rode wijn in de hand. Ik stap van het terras om me nog even bij Carolien te zetten. Ik stap dus van het terras, sla mijn voet om en lig op de grond te kermen van de pijn. Aiaiai, oeioeioei, dat doet pijn. Een paar tranen wellen op. Ik voel me misselijk worden. Joschka schiet mij ter hulp en komt mij troosten. Zo lief.
‘k Heb vroeger nog mijn voet omgeslagen, maar dit is veel pijnlijker. Carolien helpt mij recht en ik huppel op één been naar bed. Gelukkig hebben we in ons vriesvak plastiek zakjes met ijsblokjes liggen. Die helpen tegen het zwellen en de pijn. Dafalgan hebben we ook.
Wat nu? Hopen dat de pijn overgaat en dat het een gewone verstuiking is? Of het risico lopen dat het meer is en dat ik een erg pijnlijke nacht tegemoet ga?
Ik stuur Carolien met Fabian in de auto naar de ‘réception’ om te vragen of er een wachtdienst is. Nog voor ze terug zijn komt er al een vriendelijke man van de ‘sécurité’ langs die polshoogte komt nemen. Hij zegt dat hij een ziekenwagen kan laten komen maar dat het misschien meer tijd zou uitsparen als Carolien mij zelf zou voeren naar de Clinique mutualiste in Lesparre-Médoc. Hij zou er voor zorgen dat mijn komst wordt aangekondigd.
Carolien is terug en we starten onze kleine expeditie. Fabian en Joschka moeten mee. We moeten dus voor eten, drinken en verse luiers zorgen. Gelukkig stond de Clinique mutualiste in onze GPS. Om 22.30 uur zijn we op de urgences. Daar moeten we een papier invullen. Had ik toch maar de cursus ‘le français médicale’ gelezen. ( of toch “even Elke bellen”?). Al bij al wordt ik vlot geholpen door in volgorde: een verpleegster, een radiologe en een spoedarts. Uiteindelijk blijkt alles nog mee te vallen. Een verstuiking en geen scheur of breuk.
Ik mag naar huis met mijn voet in een met velcro bevestigde ‘orthèse de cheville’. Betalen heb ik niet moeten doen. Ik veronderstel dat de factuur naar huis wordt opgestuurd. De terugweg in het donker was spannend. Carolien ziet slecht in het donker en heeft ook een afwijking aan haar ogen waardoor we er toch lang over deden om terug thuis te geraken. Om 01 uur waren we terug in onze chalet.
Mijn reisgenoten heb ik uitvoerig bedankt voor hun hulp en geduld. Ik hoop dat de week vakantie nog leuk wordt voor hen.
Misschien moeten we volgende keer niet op reis naar Grayan et L’Hôpital…
Iedereen heeft geslapen tot 12 uur!! Fabian na een onderbreking voor een flesje om 8 uur.
Ik heb goed geslapen en de pijn valt goed mee. Ik steun op mijn voet en pikkel al een beetje rond. Naar het strand gaan zit er nog niet in. Hopelijk binnen een paar dagen. Die arme Carolien moet nu bijna voor alles alleen zorgen. Goed dat Joschka al zo flink is en al zo veel kan helpen en ik probeer zelf ook terug zo snel mogelijk op de been te zijn!!!
Ik heb nu natuurlijk veel tijd om te lezen en te schrijven.
20 juli
Gehandicapt. Niet veel pijn meer maar noodgedwongen aan de chalet gebonden. Gelukkig is het nog mooi weer en kan Carolien (tijdens Fabians middagdut) met Joschka naar zee. Ik geniet ondertussen van de Pyreneeënrit over de Col d’Aspin, Le Tourmalet, enz. ’s Avonds na het avondeten gaan ze dan allemaal nog eens naar zee.
Morgen verwachten we onweer en zeker een drietal dagen slecht weer. Afwachten.
22 juli
Gisteren geen onweer. Wel regen, maar toch nog altijd af en toe zon en zowat 25 graden. En ook geen tourrit. Da’s saai.
Vandaag wisselvallig. We hebben wel (zoals al alle dagen) buiten kunnen ontbijten en als de zon schijnt is het lekker warm.
Het gaat beter met de voet ook al doet hij vandaag wat meer pijn (door de regen?).
De twee broers doen het goed samen. Ze slapen al de hele vakantie op dezelfde kamer en dat lijken ze, meestal, plezant te vinden. Ze gaan beiden op hetzelfde uur slapen. Joschka klaagt soms omdat Fabian het oneindig leuk vindt om nog te liggen kwebbelen, tateren, enz.
Lectuur – literatuur.
Traditioneel neem ik op vakantie minstens één boek van Stephen King mee. Deze keer de meest recente roman: “Gevangen” (Under the Dome), 973p. Ik ben er dus een tijdje zoet mee. Als back-up “De Broederschap” (The Brethren) van John Grisham.
Zaterdag 24 juli: laatste dag.
Carolien heeft de koffers gepakt en ik deed ook mijn best.
Tijdrit van Bordeaux naar Pauillac. Dicht in de buurt en gewonnen door Fabian Cancellara. Contador blijft in het geel en Jurgen VDB maakt zijn rol als ‘hoop van de natie’ waar.
Carolien is met de kindjes naar de zee. Afscheid gaan nemen. Dan halen ze pizza’s. Zo moeten we geen potten en pannen vuil maken. Ik ben niet mee omdat ik mijn voet nog wat rust wil gunnen.
Zondag 25 juli: terugreis.
Gisteren tot na middernacht nog bezig met inpakken en opkuisen.
's Morgens om 6 uur op en om 8 uur in de auto. Ik kan rijden ook al kost het mij wat meer moeite om de ontkoppelingspedaal in te duwen met mijn pijnlijk voetje. We zijn erg moe en bovendien krijg ik ook nog eens hoofdpijn. De kinderen gedragen zich voorbeeldig en om 20 uur zijn we eindelijk thuis. Enfin in frituur Terminus in Wondelgem.
Meer foto's van onze vakantie.
