’t Is 12 uur, en het ontbijt (croissants natuurlijk) is pas achter de rug. Joschka is aan het schilderen. Het is zo een prentje met nummertjes en overeenkomende kleurtjes. Het lukt hem al erg aardig.
Na het verjaardagsfeestje, vrijdagnamiddag, van Thomas (uit Joschka’s school) en van Annick en Laura (Caroliens schoonzus en nichtje), vrijdagavond en van Jano (alweer van Joschka’s school) op zaterdagnamiddag, konden we niet echt superfris aan de reis beginnen.
Zondagmorgen om 9.45 uur zaten de koffers in de auto, hingen de fietsen aan het nieuwe fietsrek (Saris) en zat de rest van de familie in de auto op weg naar Grayan et l’Hopital. De reis verliep zonder noemenswaardige problemen. De fietsen bleven mooi op hun plaats (na stop 1 en 2 moest alles nog wel eens vastgesjord worden).
Joschka meende al de zee te ontwaren “ik zie de zee al” van in de buurt van Parijs. De rest van de reis bleef hij zijn rustige zelf. Een paar keer vroeg hij wel of “het nog ver” was en dat was een primeur voor ons. Ik herinner mij uit mijn kinderjaren dat ik zelf zowat voortdurend deze vraag herhaalde.
Oh ja, in de rubriek ‘aparte bedrijfsnamen’ wil ik u deze niet onthouden die we onderweg zagen “OR BRUN, engrais naturels” … Na het zwarte goud, het bruine goud!
In Royan moesten we amper een kwartiertje wachten voor we op de overzet konden, de zogenaamde “bac”. Een stevige wind zorgde voor wat deining, wat bij mij een klassiek dronken gevoel veroorzaakt, Carolien op haar tanden deed bijten van de misselijkheid, en Joschka vrolijk genoot van het ‘rollen en stampen’ van het schip.
Rond 20.30 uur waren we op onze bestemming. We blijven hier drie weken in een erg leuke chalet. ’t Is altijd een beetje afwachten hoe we gehuisvest zullen worden, maar het valt enorm mee. Een vrijstaande chalet met een ruim terras en ligzetels, een buitendouche met koud en warm!!! water (zalig bij de terugkeer van het strand).
Het strand is vlakbij (zowat 50 m. in vogelvlucht, volgens Joschka 60 m.), we horen de oceaan. Binnen is het ook erg ruim. De chalet Aquitaine is bedoeld voor 5 personen dus met drie valt het erg goed mee. Voor de eerste keer op reis hebben we een keuken met vaatwasser. Wat een zalige luxe. De keuken is goed uitgerust: een elektrisch fornuis met vier bekkens, een oven (gisterenavond heb ik al een schotel macaroni met kaas en hesp gegratineerd), een microgolfoven, koffiezet, enz. Kortom de luxe van thuis. En er is televisie met weliswaar enkel wat Franse zenders, maar zo moeten we geen enkele avond PPDA (Patrick Poivre d’Arvor) of Claire Chazal missen op het nieuws van TF1 en kunnen we de météo zien.
Met de météo wil ik afsluiten. Ik zit binnen aan de keukentafel op een plastieken tafelkleed (zoals vroeger bij Bobonne) dit te schrijven. Buiten waait de wind maar is het gestopt met regenen. Gisteren was het ook al een wisselvallige dag. Het was wel goed genoeg om in de namiddag naar het strand te gaan.
Het zal blijkbaar nog een dag of twee duren voor het echt beter wordt. Ondertussen amuseren we ons want we zijn samen op reis en we genieten, zelfs van de wind en de regen!
4 juli
21.20 uur, de vaatwas draait! Vandaag scheen de zon, een waterzonnetje met in de namiddag een temperatuur van zowat 21°. Vreemd hoe mensen temperatuur op een verschillende manier ervaren. Sommigen fietsten vanmorgen zowat naakt naar de bakker, anderen met een warme trui. Het zou natuurlijk kunnen dat de naakten fanatiek geloven dat het warm weer is als de zon schijnt…
Hoe dan ook, het was ideaal voor een uitstap (met de auto, voor de fiets is het regenrisico te groot).
Met de groene gids van Michelin trokken we naar de Pointe de Grave, het meest noordelijke punt van de Médoc. Veel valt er niet te zien. In 1917 zijn de Amerikanen hier blijkbaar geland. Een monument om hieraan te herinneren werd door de Duitsers in ‘42 opgeblazen. Zo kennen we ze de Moffen! Er staat ondertussen een nieuw wat onderkomen monument. Zo kennen we ze de Fransen. Een ander gedenkteken herinnerde aan een Britse commandoactie uit 1942. Twee Britse mariniers werden door de Duitsers onderschept en na vruchteloze ondervragingen ‘vie hev veejs of meekin joe took’ geëxecuteerd. Wat natuurlijk een flagrante overtreding is van de conventie van Genève. Ik val in herhaling maar toch: zo kennen we ze de Moffen. In de buurt van dergelijke monumenten probeer ik altijd te vermijden om luidop Nederlands te spreken. Fransen verwarren nu eenmaal onze taal zo makkelijk met het Duits. Heel lang geleden toen ik nog met Dirk Vandepitte en Linda Sabbe in Parijs was (begin jaren ’80) deelden we dan ook vrolijk aan de Fransen mee dat we ‘ni moche, ni boche’ waren!
Enfin terug naar vandaag. We bezochten het Musée du Phare de Cordouan. Het museum was gevestigd in de vuurtoren van de Pointe de Grave. We hebben de 108 treden
tot boven (naar beneden zou vreemd geweest zijn voor een vuurtoren) beklommen. Joschka die niet happig is op trappen had wel wat aanmoediging nodig. Nadien was hij natuurlijk zo fier als een gieter. Heel lang konden we niet boven blijven. Te veel wind. En het zeewater vloog ook tegen ons aan. Geen foto’s dus.
Nadien reden we naar het badstadje “Soulac-sur-Mer”. Een beetje vergane glorie met leuke huisjes die nu toch volop gerestaureerd worden. We bezochten er de Basilique Notre-Dame-de-la-Fin-des-Terres die deel uitmaakt van het werelderfgoed van UNESCO. Het is een Romaanse kerk uit de 12de eeuw die door het zand bedolven was geraakt en in de 19de eeuw uitgegraven en gerestaureerd werd.
Daarna mocht Joschka nog eventjes eendjes vissen op de plaatselijke kermis.
Terug thuis was het eventjes warm genoeg om in een ligzetel van de zon te genieten. Met een beetje geluk blijft het warmer worden!!!
Zaterdag 7/7/07
21.00 uur: Zopas het weerbericht gezien op TF1: onweer, regen, koudere temperaturen, en dit zeker al tot en met dinsdag.
Vandaag was het prachtig weer. (zo’n 23° in de schaduw, vorig jaar was het hier soms 38°!!) Zoals gewoonlijk lang geslapen, lang ontbeten en na de middag naar het strand. Het zeewater was te koud en de golfslag van de oceaan te krachtig om meer te doen dan pootje baden. Joschka vindt het zalig. We hebben ons eerste zandkasteel van 2007 gemaakt en een relatief lange strandwandeling.
Zoals gewoonlijk heb ik nadien lekker eten gemaakt (zei hij in zijn onnavolgbare bescheiden stijl…). De voorbereiding geholpen met een glaasje Ricard
en het eten zelf bijgestaan met een glaasje of twee rode wijn. (altijd op zoek in de warenhuizen naar de ‘medaillewinnaars’ en meestal zijn dat echte meevallers)
De voorbije dagen zijn we een paar keer naar het grote zwembad hier op het terrein geweest. Het is een groot overdekt 50 meter bad en een kleiner buitenbad. Noorderlingen als we zijn kozen we voor het rustige buitenbad. Carolien die al dagen verkouden is bleef wijselijk op het droge. Joschka en ik ploeterden vrolijk in het water. In het begin moest hij wat schrik overwinnen, maar al op dag één kon hij alleen (met zwembandjes) rondzwemmen. Nu wil hij natuurlijk alsmaar naar het zwembad.
Wat echt een pluspunt is is de buitendouche. Ook Joschka die anders niet erg happig is op douchen wil er steeds bij als iemand van ons douchet. Hoe moeilijk kan het zijn om bij ons thuis ook zo’n douche te installeren? De buren zullen het wel vreemd vinden om mij buiten te zien staan douchen. Zou het nog altijd een inbreuk zijn op de openbare zeden als ik in mijn eigen tuin een douche neem?
Zondag 8/07
We hebben vandaag een fietstocht gemaakt tot aan de duin van L’Amélie. Joschka heeft flink meegetrapt (op de meerijfiets). Ze hebben hier wel werk gemaakt van de aanleg van fietspaden en fietsroutes.
Maandag 9/07
Op ons eigenste Franse terras (Franske terras naar analogie met Babettes Franske diner) genoten van de aankomst van de Tour de France in Gent. Plots is het spannend om de stukken van de Gentse ring te zien waar je anders maar in file staat aan te schuiven. Wat een valpartij en dan plots Rik Van Looy en Benoni Beheydt. Enfin ik ken niets van wielrennen maar heb als kind vaak het verhaal moeten aanhoren hoe de favoriet van mijn zus (“mijn Rikske”) werd opzijgeschoven door de vermaledijde Benoni B. Terug thuis moet ik aan mijn in het wielrennen onderlegde collega eens vragen of zij weet wat er nu echt gebeurd is.
Woensdag 11/7/07
Gisteren is het beginnen regenen en zijn we dus de auto ingedoken om nog wat van de streek te verkennen. Eerste stop “Fort Médoc”. De zoveelste militaire constructie van Vauban. Niet echt bijzonder. Dan naar Pauillac in het hart van de Médoc waar we het Petit musée des automates bezochten.
Heel leuk, vooral voor Joschka. Nadien langs de meest roemruchte wijndorpen en Châteaus gepasseerd. Beychevelle, Saint-Julien, Château Latour, Château Mouton Rotschild, Château Pichon-Longueville,
Château Pontet-Canet, Château Lafite Rotschild, enz… ‘t Is niet moeilijk dat ik even de borduur mee had!
Terug op ons domein naar de vishandel met de erg originele naam “la poissonerie” om er een ‘plateau de fruits de mer’ te bestellen voor 12 juli, onze huwelijksverjaardag. De 11de ondertussen en al 12 jaar samen! 72 euro voor een overheerlijke plateau!!!
Deze ochtend regende het maar in de namiddag zijn we met z’n allen naar het strand gegaan. Zalig! Daarna een roti de veau klaargemaakt. Lekker. Natuurlijk.
Zaterdag ‘quatorze juillet’
Deze ochtend op televisie hele stukken van de defilé gezien. Dit jaar was het een beetje de Nicolas Sarkozy-show. Hoe die man er in slaagt om een persoonlijke stempel op de dingen te zetten is zeer merkwaardig. Stoppen onderweg om een ‘bain de foule’ te nemen. Militaire korpsen uit alle Europese lidstaten laten meemarcheren, EU-commissievoorzitter Barroso als eregast. Een ontroerend moment was trouwens na het defilé (en het zingen van het Europese volkslied, was dat niet afgeschaft…) toen hij zijn eerste minister bij zich riep “François viens” om samen met de andere hoogwaardigheidsbekleders een groep gehandicapten te gaan groeten die op de eerste rij hadden mogen plaats nemen. De ongedwongen, ontspannen manier waarop Sarko met deze mensen omging stond in contrast met de wat onbeholpen wijze waarop de andere, op sleeptouw genomen, hoogwaardigheidsbekleders de mensen groeten. Een journalist vroeg hem later waarom hij blijkbaar altijd extra aandacht had voor mensen die 'slachtoffer zijn geweest'. Zijn antwoord: "er is al zoveel aandacht geweest voor de daders, ik wil aandacht voor de slachtoffers”. Prachtig vind ik dat. Een man naar mijn hart.
Maandag 16/07/07
We hebben net een paar dagen prachtig zomerweer achter de rug. Klassiek verdeeld tussen zwembad en strand. De oceaan was relatief rustig. Op de 14de zijn we in de namiddag met de fiets een oude windmolen gaan bezoeken. Een windmolen die nog werkte! Het gesteun en gekreun van de molenstenen en het houten gebinte was indrukwekkend.
De moulin de Vensac heeft een leuk stuk petite histoire. De molen stond oorspronkelijk enkele kilometer verderop. Toen de molenaar echter trouwde met een boerendochter ging hij met haar in de boerderij wonen. Hij heeft toen zijn molen afgebroken en hem steen voor steen verhuisd!
De zon laat het wat afweten deze zomer. Het voorspelde onweer is evenwel uitgebleven en ik zit toch buiten op het terras te tikken.
Woensdag 18/07/07
Vandaag relatief bewolkt weer. Deze voormiddag met Joschka eens naar de banden van de auto gekeken. Links vooraan is er een klein stukje losgescheurd (op de zijkant) ’t lijkt mij iets zeer oppervlakkig en niet om ons druk over te maken. Joschka dringt aan om ook de motorkap eens open te doen. Zogezegd zogedaan en wat blijkt? Er zit bijna geen olie meer in de motor. Op een peil lager dan minimum! Geen verkliklichtje gezien. Er is ook geen spoor van olie op de grond…vreemd. Vlug met Joschka op de fiets en naar het dichtstbij gelegen benzinestation om olie. Die zit er nu in en hopelijk morgen ook nog…
Deze namiddag nog maar eens een fietstochtje langs de knap aangelegde fietspaden door de naaldbossen tot net voorbij het “centre héliomarin” in Montalivet, het oudste naturistisch complex in Europa.
Terug thuis, uitgeteld. Behalve Joschka die nog altijd vol energie zit.
Dankzij de meerijfiets kunnen we toch makkelijk een twintigtal kilometers per dag afleggen. We hebben wel enorm veel bekijks. Blijkbaar hebben nog veel mensen dit nog nooit gezien. De kreten “regardez, que c’est mignon”, “je n’ai jamais vu ça” achtervolgen ons op elke uitstap…
Donderdag 18 juli
Geen olie gelekt.
Koffie met croissants en ‘Het Laatste Nieuws’ en dan met de fiets naar het zwembad. We hebben bij de start van onze vakantie voor Joschka hier een fiets gehuurd waarmee hij zelfstandig kan rijden. ’t Is een goede oefening. Er is hier uiteindelijk weinig verkeer en de meeste auto's rijden relatief traag. Ideaal voor een jong kind om goed vertrouwd te geraken met de fiets, om rechts te leren rijden, andere fietsers te kruisen, afstanden in te schatten, enz.
Rustig genoten van het buitenbad, er was niet te veel volk en merkwaardig genoeg zijn de Nederlandse kindjes een stuk ‘beschaafder’ geworden. (normaal zijn zij de meest luidruchtige ettertjes) Ofwel hebben we geluk en zijn we gezegend met een groep van beschaafde Hollandse gasten, want die bestaan ook, ofwel begint het debat over normen en waarden vruchten af te werpen.
Naar de zee zijn we wegens teveel wind en wolken niet meer geraakt.
In de late namiddag heeft Joschka nog eens een ritje mogen maken op de paardenmolen en zijn we bij de ‘traiteur’ kant-en-klare dingen gaan halen: een tomate farcie voor Joschka en voor Carolien en ik twee mooie tonijnmoten ‘basquaise’ met gesauteerde aardappeltjes. Lekker.
Maandag 23 juli
Terug thuis sinds gisteren. Het regent al de hele voormiddag…
